Αγαπητοί αναγνώστες, μέλη και φίλοι του Συλλόγου Ζουρτσάνων Αθήνας, συγχωριανοί, συμπολίτες και συμπατριώτες, όπου γης.
● Με την πρώτη, μέσω της εφημερίδας, επαφή μαζί σας για το 2020, τόσο προσωπικά, όσο και εκμέρους των μελών του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου μας, ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ, με υγεία, πρόοδο και επίτευξη των στόχων σας, και με ειρήνη σε όλο τον κόσμο, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση όλων των άλλων και που, δυστυχώς, τα μεγάλα και αντικρουόμενα συμφέροντα, όχι μόνο την απειλούν και την υποσκάπτουν, αλλά και τη δολοφονούν φανερά και χωρίς ενδοιασμούς.
● Όπως βλέπετε στον τίτλο αυτού του κειμένου, τις ευχές μου για τη νέα χρονιά τις επεκτείνω και τις συνδέω με την πορεία και τη λειτουργία του Συλλόγου μας. Από τη στιγμή της ίδρυσής του, πολλοί και άξιοι συμπατριώτες μας, από τη θέση του προέδρου ή του μέλους των εκάστοτε διοικητικών συμβουλίων, μόχθησαν και μοχθούν για την πραγματοποίηση των σκοπών του, που μπορούν να συνοψισθούν στη σύσφιξη των δεσμών όλων όσων ζούμε μακριά από τον τόπο μας και στην επιθυμία και προσπάθεια να προσφέρουμε ό,τι μπορούμε για το καλό του χωριού μας.
● Και ο πιο αυστηρός κριτής, αν είναι αντικειμενικός και καλοπροαίρετος, θα παραδεχτεί ότι, παρά τις δυσκολίες και τις αδυναμίες του, ο Σύλλογος υπηρέτησε και υπηρετεί τους παραπάνω σκοπούς με ευσυνειδησία και συνέπεια, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι του για την πραγματοποίησή τους. Με τις δικές του εκδηλώσεις στην Αθήνα, με τη συμμετοχή του και τη στήριξή του σε εκδηλώσεις του χωριού, με τη δημιουργία έργων υποδομής και εξωραϊσμού, με την απόκτηση ιδιόκτητων χώρων πολιτισμού, που κοσμούν τον τόπο μας, διαφυλάσσουν την παράδοση και αναβαθμίζουν ποιοτικά τη ζωή της μικρής μας κοινωνίας, με τις προσφορές και δωρεές του σε περιπτώσεις που οι κρατικές Υπηρεσίες και οι Αρχές δείχνουν αδυναμία ή ανεπάρκεια και αδιαφορία, με τις παρεμβάσεις του για επίλυση προβλημάτων, που για διάφορους λόγους, γραφειοκρατικούς και άλλους, παρέμεναν άλυτα και ακινητοποιημένα, σαν λιμνάζοντα ύδατα, με την υποστήριξη της λειτουργίας των σχολείων και την παροχή ―μικρών, έστω, και συμβολικών― κινήτρων για την πρόοδο των μαθητών και με πολλές ακόμα πρωτοβουλίες, που δεν μπορούν να χωρέσουν όλες σε αυτή τη σύντομη και ενδεικτική απαρίθμηση, ο Σύλλογος καταξιώθηκε στη συνείδηση των συμπατριωτών μας και στηρίχτηκε απ’ αυτούς στη λειτουργία του και στο έργο του. Διότι αυτοί αποτελούν την πραγματική δύναμη του Συλλόγου. Και τα συμβούλια, από τον πρόεδρο μέχρι και τα απλά μέλη, είναι εκπρόσωποι και εντολοδόχοι τους.
● Έχοντας διατελέσει επί πολλά χρόνια μέλος και πρόεδρος του Δ.Σ. και έχοντας παρακολουθήσει από πολύ κοντά όλα όσα ανέφερα πιο πάνω, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και νιώθω μια καλώς νοούμενη υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη, που εσείς, οι συμπατριώτες μου, με τιμήσατε επανειλημμένα με την ψήφο σας και με αξιώσατε να υπηρετήσω τον ιστορικό μας Σύλλογο και να προσφέρω τις μικρές μου δυνάμεις για την εκπλήρωση των σκοπών του.
Έχω όμως και μια βαθιά ανησυχία. Ζούμε σε εποχές, που το ενδιαφέρον και ο ενθουσιασμός για την ανιδιοτελή συμμετοχή μας στα κοινά όλο και μειώνεται. Η αφιλοκερδής, χωρίς στενό ατομικό συμφέρον, προσφορά του ατόμου σε ένα ευρύτερο σύνολο (σύλλογο, φορέα κλπ.) δε μας ενεργοποιεί, όπως θα έπρεπε. Σε γενικότερο κοινωνικό επίπεδο, το πολιτικό-οικονομικό σύστημα έχει επιδιώξει και εν πολλοίς καταφέρει, να μας κάνει παθητικούς δέκτες των επιλογών του και να μας δημιουργήσει την εντύπωση ότι τάχα ούτε χρειάζεται ούτε και μπορούμε οι ίδιοι, συλλογικά, να νοιαζόμαστε για τα κοινά προβλήματά μας, διότι θα τα λύσει, δήθεν, το σύστημα, το οποίο, όμως, τα αφήνει να παραμένουν άλυτα, επειδή έτσι το συμφέρει.
Αυτή η αντίληψη της ιδιώτευσης σε βάρος της συλλογικότητας, που διαρκώς συρρικνώνεται, ενισχύθηκε στη χώρα μας και λόγω της οικονομικής κρίσης, ενώ το αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει. Διότι, μέσα από τον αγώνα για το κοινό συμφέρον, θα βρει καλύτερη τύχη και το ατομικό, που περιλαμβάνεται στο γενικό, αφού θα διεκδικηθεί από πολλούς και με μεγαλύτερη δύναμη. Η ισχύς εν τη ενώσει, ας μην το ξεχνάμε. Ειδικότερα, στην περίπτωση του Συλλόγου μας, υπάρχει κανείς που να νομίζει ότι τα όσα πετύχαμε μαζί, θα μπορούσαν να γίνουν με ατομική και όχι συλλογική προσπάθεια; Πιστεύω, κανένας λογικός. Υπάρχει κανείς που να θεωρεί τα συλλογικά μας επιτεύγματα μηδαμινά, άνευ σημασίας; Πιστεύω, κανείς καλοπροαίρετος.
● Από όλα αυτά προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ο Σύλλογός μας πρέπει να παραμείνει ζωντανός, όχι για μια χρονιά μόνο, αλλά με μια ηθική δέσμευση-σύμβαση α(περι)ορίστου χρόνου, να παραδοθεί στη διαδοχή των επόμενων γενιών. Για να συμβεί, όμως, αυτό, χρειάζεται να στηριχθεί ακόμα πιο μαζικά και πιο δυνατά από όλους μας. Να πυκνώσουμε τις γραμμές του, να δίνουμε συνειδητά το «παρών» στις εκδηλώσεις του, να τον ενισχύουμε οικονομικά με τις ― χαμηλές, άλλωστε ― προβλεπόμενες συνδρομές, αλλά και με προαιρετικές εισφορές, για τα λειτουργικά έξοδά του, για τα έργα του και για τη συνέχιση της έκδοσης της εφημερίδας. Χρειάζεται, επίσης, να ενισχυθεί και να ανανεωθεί με την πρόθυμη συμμετοχή στο διοικητικό συμβούλιο νέων συμπατριωτών, όχι μόνον ως προς την ηλικία, αλλά και ως προς τη δραστηριοποίησή τους στο Σύλλογο.
● Αυτή η ανανέωση είναι απολύτως αναγκαία, τόσο επειδή είναι εξαντλητικό, παράλογο και αφύσικο, να μένουν στο συμβούλιο επί πολλά χρόνια παλιότεροι συμπατριώτες μας με φιλότιμο και ηρωισμό, από ανάγκη να κρατηθεί σε λειτουργία ο Σύλλογος, όσο και επειδή τα νέα μέλη στο συμβούλιο θα του δώσουν νέα πνοή, νέες ιδέες, κέφι, ζωντάνια και όραμα για μια νέα δυναμική πορεία. Εξάλλου, το χωριό μας και τον Σύλλογό μας τιμούν και κοσμούν άξιοι, ικανοί, δραστήριοι και φιλοπρόοδοι συμπατριώτες, επιστήμονες, επαγγελματίες, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, όλοι επιτυχημένοι και σεβαστοί στους διάφορους τομείς της κοινωνικής ζωής, που αγαπούν τον τόπο μας και μπορούν να προσφέρουν πολλά, όχι μόνο κατ’ ιδίαν, αλλά και μέσω του Συλλόγου μας.
Οι νεότεροι, με τη βοήθεια και την αμέριστη συμπαράσταση των παλαιότερων, θα έχουν την ευκαιρία της προσφοράς, με μικρή ―πολύ μικρή― επιβάρυνση του όποιου ελεύθερου χρόνου τους, αφού ο Σύλλογος δεν απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες ούτε «θυσίες», που να δικαιολογούν φόβους και δισταγμούς. Επιπλέον, θα αισθανθούν την ανεκτίμητη χαρά και ηθική ικανοποίηση της προσφοράς στον τόπο τους και στους ανθρώπους που αγαπάνε.
● Επομένως, καλούμαστε όλοι, βάζοντας το λιθαράκι μας, να κρατήσουμε ζωντανό τον ιστορικό μας Σύλλογο και να αναβαθμίσουμε τη λειτουργία του και την αποτελεσματικότητά του. Ας θέσουμε όλοι στον εαυτό μας, στον καθρέφτη της συνείδησης και της ευθύνης, το ερώτημα:
Δεν είναι κρίμα, έναν τέτοιο Σύλλογο, με τόσο πλούσιο παρελθόν, με τόσες πετυχημένες δραστηριότητες στο ενεργητικό του, με τόση προσφορά στον τόπο, δηλαδή σε εμάς τους ίδιους, εμείς οι ίδιοι να τον αφήσουμε να εκφυλιστεί και από δική μας αδιαφορία να φθαρεί, να αδρανήσει και, τελικά, να διαλυθεί;
Δεν είναι κρίμα, να στερήσουμε από το χωριό μας, από τα παιδιά μας, από τις νεότερες γενιές, τη δυνατότητα να διεκδικούν συλλογικά τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους, με την πραγματοποίηση εκδηλώσεων και έργων και με την επίλυση προβλημάτων, για τα οποία οι αρμόδιοι δίνουν μόνο υποσχέσεις, που δεν τηρούν;
Δεν είναι κρίμα, να εγκαταλειφθούν στην τύχη τους περιουσιακά στοιχεία, που κόστισαν πολλά χρήματα των μελών και φίλων του Συλλόγου και των συγχωριανών και είναι στολίδια και πολύτιμοι χώροι πολιτισμού του χωριού μας και της ευρύτερης περιοχής, όπως το λαογραφικό μουσείο και το ορυκτολογικό, που ετοιμάζεται να λειτουργήσει; Ποιος θα τα κληρονομήσει και θα φροντίζει για τη συντήρηση και τη λειτουργία τους;
Δεν είναι κρίμα, επίσης, να σταματήσει η έκδοση της εφημερίδας, της οποίας η εμφάνιση και τα περιεχόμενα έχουν φτάσει σε μια αξιοζήλευτη ποιότητα, κατά ομολογία και των τακτικών της αναγνωστών-συνδρομητών, αλλά και τρίτων, ατόμων και συλλόγων, που εκδίδουν ανάλογες εφημερίδες, και η οποία αποτελεί αναντικατάστατο μέσο ενημέρωσης και επικοινωνίας μας σε χαρές και σε λύπες;
● Και τελικά, όλα τα ερωτήματα συνοψίζονται σε ένα: Αγαπάμε το χωριό μας και θέλουμε το καλό του; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη, παρά ένα μαζικό, ηχηρό και ανεπιφύλακτο «ΝΑΙ»! Ας προετοιμαστούμε από τώρα ― περνάει γρήγορα ο καιρός ― να το αποδείξουμε και στις αρχαιρεσίες του Συλλόγου μας τον ερχόμενο Ιούνιο, συμμετέχοντας στο νέο διοικητικό συμβούλιο που θα εκλεγεί, με τη δέσμευση να μην αφήσουμε το Σύλλογό μας στην κακή του τύχη. Να μη φορτωθούμε, εν γνώσει μας, τέτοια ευθύνη και ενοχή. Τότε θα είναι αργά, για να πούμε ότι δεν ξέραμε. Και βέβαιο είναι ότι θα μετανοιώσουμε.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΛΟΥΜΗΣ
